Wprowadzenie do praktyki widzenia światła bez świateł w muzeum

Jeśli oświetlenie w muzeum nie uwzględnia od początku problemu oświetlenia i ukrywania lamp, to można temu zaradzić dopiero w późniejszym okresie. Oświetlenie na ogół podąża za efektem widzenia światła i niewidzenia światła. Pozwólcie, że DG pokrótce przedstawi te praktyki.

Powszechną praktyką jest zaciemnienie sufitu, wszystkich rur i lamp, a następnie oświetlenie eksponatów lub ścian wystawowych, co daje efekt „widzenia światła bez lampy”. Należy jednak zwrócić uwagę na dwa punkty: po pierwsze, lampa nie powinna rzucać rozproszonego światła na sufit, a po drugie, kąt nachylenia lampy powinien być duży. Zbyt mały kąt nachylenia lampy będzie powodował olśnienie, co nie sprzyja ukrywaniu lampy. Czasami jednak ospa wietrzna jest biała, więc ta metoda nie zadziała. Co wtedy? W tym przypadku należy wykonać szczelinę w lampie, tam gdzie ma być rozprowadzone światło lampy, wykonać długą, ciemną szczelinę. Powierzchnia lampy i ciemna szczelina są czarne. Głębokie lampy antyrefleksyjne również pozwalają uzyskać dobre rezultaty. Taka ciemna szczelina jest wąska i głęboka, a efekt ukrycia światła będzie lepszy. Jeśli szczelina jest szeroka i płytka, efekt będzie gorszy.

Innym, bardzo popularnym podejściem jest stworzenie ciemnej szczeliny wzdłuż ściany, umieszczenie w niej kinkietu lub pasa lamp, a światło z pasa lamp jest zazwyczaj rozpraszane w dół, w kierunku sufitu, tworząc delikatną atmosferę. Oświetlenie ścienne służy do podkreślania faktury materiału elewacji lub oświetlenia reliefowego. Światło pada z góry na dół ściany i tworzy jasną plamę wzdłuż ściany, dając wrażenie światła słonecznego wpadającego przez szczelinę.

Istnieje również stosunkowo złożone podejście, polegające na wprowadzeniu do rurociągu urządzeń wykorzystujących światło naturalne, które wymagają specjalnej konstrukcji. System urządzeń składa się z osłony świetlnej, światłowodu i dyfuzora. Światło naturalne jest wprowadzane przez soczewkę o wysokiej przepuszczalności światła zamontowaną na dachu, a następnie przepuszczane przez światłowod, czyli rurę z wysoce odblaskową powłoką wewnątrz ściany. Światło jest przesyłane poprzez ciągłe odbicie w ściance rury, a następnie rozpraszane przez płytkę optyczną na końcu pomieszczenia. Ten sposób konstrukcji jest bardziej złożony, zależny od środowiska i nadaje się do mniej istotnych pomieszczeń oświetlonych światłem naturalnym. Jednak jego największą zaletą jest oszczędność energii, a także możliwość uzyskania efektu „widzenia światła, a nie lampy”.