Jak zapobiegać i kontrolować mikroorganizmy w gablotach muzealnych

Jak rozwijają się mikroorganizmy? Pleśń i grzyby są wywoływane przez różnorodne mikroorganizmy, które rozwijają się w powietrzu. Nie mogą one „rosnąć” w dobrze wentylowanych pomieszczeniach o niskiej temperaturze i wilgotności, a przedmioty mogą zachować stabilność nawet po ich uszkodzeniu.

Zbiory muzealne, zwłaszcza drewniane, mogą być zasiedlane przez liczne owady. Chrząszcze, takie jak borówka lub meblarka, mogą penetrować meble, grafiki, ramy i antropologiczne kolekcje drewna, gdzie są niezwykle aktywne i powodują uszkodzenia strukturalne. Owady te mogą wiercić dziury w drewnie, pozostawiając na zewnątrz cienką skorupkę, a następnie przemieszczać się do kolejnego elementu kolekcji. Pozostawiane przez nie cząstki, zwane okruchami, świadczą o trwającym ataku. Zazwyczaj stosuje się fumigację parową formaldehydem, bromkiem metylu (bromkiem metylu) lub tlenkiem etylenu. Miejscowe zabiegi można również przeprowadzić za pomocą węglowodorów zieleniących i detergentów opracowanych z różnymi insektycydami. Choroby wywołane przez borówki występują głównie w ciepłych, niewentylowanych pomieszczeniach, w środowiskach o wysokiej wilgotności oraz w drewnie o niskiej zawartości żywicy. Dlatego w muzeach o stosunkowo dużej wartości zbiorów zaleca się stosowanie farby na bazie blachy stalowej walcowanej na zimno do wykonania gablot muzealnych.

Mikroorganizmy zazwyczaj najlepiej rozwijają się w obszarach tropikalnych o wilgotności względnej 70% i temperaturze powyżej 15 stopni Celsjusza, w środowiskach stojących lub zamkniętych oraz na powierzchniach bogatych w materiały celulozowe lub bogate w białko. Wytwarzają one typowe żółtobrązowe plamy na papierze lub tkaninie, ale mogą również tworzyć kolonie o różnych kolorach i formach na wielu powierzchniach.

W przypadku wystąpienia drobnych przebarwień, które nie wpływają na estetykę, wystarczające może okazać się obniżenie wilgotności względnej i temperatury oraz umieszczenie obiektu w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, co pozwoli na stabilizację eksponatu. Należy jednak pamiętać, że zanieczyszczenie może wzrosnąć podczas długotrwałego przechowywania w warunkach tropikalnych, dlatego mechaniczne usunięcie zarodników i ich produktów ubocznych musi zostać poprzedzone dezynfekcją i sterylizacją.

Tradycyjna metoda wykorzystująca opary tymolu do wychwytywania i zabijania mikroorganizmów na drukach, kaligrafii i obrazach jest nadal stosowana. Można również stosować inne fumiganty, takie jak opary formaldehydu i tlenek etylenu. Fumigację można również stosować w przypadku zbiorów antropologicznych, przedmiotów dekoracyjnych oraz produktów przemysłowych lub rolniczych narażonych na ciągłe inwazje pleśni i grzybów.

O ile okaże się, że jest on nieszkodliwy dla materiału, do miejscowego zastosowania można użyć rozcieńczonego roztworu C6HCl5O (stosowanego jako środek konserwujący drewno, herbicyd i środek sterylizujący) lub odpowiedniej objętości fumigantu. Następnie należy przeprowadzić testy, aby upewnić się, że techniki fumigacji i biocydy nie pozostawiają szkodliwych pozostałości w obrębie artefaktu lub przedmiotu. Operatorzy muszą nosić oddychającą odzież ochronną, ponieważ większość materiałów stosowanych do fumigacji i sterylizacji jest wysoce toksyczna.

Podsumowując, jeśli kolekcjonujesz cenne i delikatne kolekcje, musisz zadbać o odpowiednią wilgotność i temperaturę wewnątrz gabloty. Najlepiej jest budować gabloty muzealne o stałej temperaturze i wilgotności. W ten sposób kolekcja będzie lepiej chroniona i zabezpieczona przed uszkodzeniami spowodowanymi rozwojem mikroorganizmów. W razie pytań lub chęci uzyskania dodatkowych informacji na temat gablot muzealnych lub urządzeń do stałej temperatury i wilgotności, prosimy o kontakt z naszym zespołem profesjonalistów. Z przyjemnością udzielimy Państwu wsparcia i pomożemy w ochronie i prezentacji naszego cennego dziedzictwa kulturowego.